Kaapverdische eilanden

Reisverslag Kaapverdië april 2013 :
Expeditie naar de habitat van de blauwe diepzeemonsters
 
Dag 1 :
 
Van Herenthout (4  graden bij vertrek) uit het kille België naar het verre, altijd zonnige Kaapverdië (25 graden bij aankomst). Vertrek om 8.15 ’s morgens uit de stille kempen.  Probleemloze reis en vluchten gehad. Een vliegtuig gaat snel en in een verhaal gaat het nog veel sneller. En zodoende aankomst om 5 uur namiddag lokale tijd op het eiland Sao Vicente. Ophalen visum (25 euro per man… maw 30 euro per visum goedkoper dan wanneer we het gekocht hadden in de ambassade te BRUSSEL  (de gangsters verdorie).  Aan de luchthaven afgehaald door Didier, intrek genomen in zijn ‘residencial Alto Fortim’, lekker genoten van een heerlijk avondmaal en al direct te horen gekregen dat we de volgende ochtend al zouden doorreizen (voor enkele dagen) naar het eiland Sao Nicolau. Dit wel op voorwaarde dat we wel al direct de huur voor de boot volledig zouden betalen..een risico inderdaad maar hij beloofde ons 2 dagen huur terug te betalen indien we elk niet minstens 1 marlijn zouden vangen. Dus mhhh, een beetje naïef vertrouwende op zijn goede bedoelingen zijn we dan maar akkoord gegaan. Er was die eerste dag ook nog een Duitser te gast en die zei ook ‘niet twjifelen, in Sao Nicolau zit de vis! "… dus de eerste dag al half gepluimd maar wel met mooie vooruitzichten gaan slapen…Zalig geslapen trouwens   
Dag 2 :eerste visdag - Al direct prijs
 
Eerlijkheidshalve moet ik vermelden dat ik er voor vreesde of we wel konden vertrekken, want er stond echt wel extreem veel wind die ochtend. Nu, eens in de haven bleek dat echt wel mee te vallen. Maar de wind was wel een steeds aanwezige factor tijdens onze reis. Aangekomen in de mooie jachthaven van Mindelo werden we voorgesteld aan de crew die uiteindelijk de ganse reis bij ons zou blijven : 1) De Kaapverdische beroemde schipper en blue marlin specialist Calu, 2) de Zuid-Afrikaanse professionele deckhand Dani en 3) de Kaapverdische look-a-like van Usain Bolt, harde werker, kok en onverschrokken Dedidierco. Ik zal u nu al zeggen dat ik (en ja ik weet het zoveel hebben we er nu ook nog niet gezien maar toch al voldoende om een bescheiden oordeel te kunnen vellen) nog nooit zo’n professionele en bekwame bemanning gezien heb. Wat een verschil met destijds in Mauritius. Ok, de prijs is navenant, maar dan krijg je wel waar voor je geld. We hebben echt wel de nodige problemen gehad met de boot (tja ik begrijp de eigenaar dat hij de kosten ergens wil beperken maar toch…Didier gelieve eens naar je bemanning te luisteren als zij zeggen dat er problemen zijn met o.a de batterij, de brandstofinjectoren, oliefilters, etc…) , maar ik heb me nooit onveilig gevoeld...enfin op de boot dan toch. Deze crew zou ik direct inhuren mocht ik zelf een boot hebben. Eindelijk was het (500 dagen lang) verwachte moment daar en vertrokken we met de  "Dimeu”, de trotse naam van ons bootje en zeer gekende onder de ‘die hard’ marlijnvissers.  Nu , je kan het niet geloven (behalve mijn collega’s op het werk , die zijn het al gewoon dat als ik ergens in d  e buurt kom dat er dan wel iets kapot gaat J) maar na welgeteld 20 minuten varen hadden we al prijs…. en dat bedoel ik deze ene keer in de negatieve zin…  Er komt ineens zeer veel blauwe en zwarte rook uit een van de motoren en bam…daar lagen we dan te dobberen , gelukkig wel ergens beschut in een baaitje. Gelukkig was Calu aan boord die de boot van binnen en van buiten kent en een bekwame mekanieker bleek te zijn en na een uurtje sleutelen en het plaatsen van 2 nieuwe oliefilters konden we verder. Nu, het zou niet de laatste keer zijn dat we even buiten strijd waren door mechanische problemen… aangezien ik een dagboek bijgehouden heb ga ik van elke dag een beetrapport geven zodat je beter kan inbeelden wat er wanneer op de dag gebeurde.
Beetrapport
:
11.00 u contact, wss wahoo gelost                      
16.00 u contact marlijn 350 kg gevangen door de Swa na +- 25 min
 
 
Jawel, dat heb je goed gezien, reeds op de allereerste visdag maakt de Swa zijn jeugddroom al waar : een marlijn van maar liefst 350 kg! Mhhh ik ken veel vissers die hier een moord voor zouden plegen… ondergetekende incluis. De grap van’t jaar is dat hij er welgeteld 25 minuten over gedaan heeft… Is de Swa superman of had de Fik echt een appelflauwte toen hij in Mauritius 3 uur bezig was met zijn marlijn die er dan nog ongelukkig genoeg af ging vlak voor de boot? De verklaring bestaat waarschijnlijk uit meerdere oorzaken, maar de hoofdreden is de crew die duidelijk in een hogere (de hoogste?) afdeling speelt…. Enfin iedereen natuurlijk door het dolle heen !!! Want in Mauritius hadden we dat niet mogen meemaken en nu was het de eerste dag al prijs. Het hotelletje waar we verbleven tijdens ons verblijf in Tarrafel, de grootste stad van Sao Nicolau, was nog een klasse minder dan dat van Mindelo… Je kan het nog het best vergelijken met een hotel van bij ons maar dan uit de jaren 30 of zo. En ik bleek dan nog een luxekamer te hebben. Ik kon ofwel een kleine ijskast ofwel een kleine ventilator laten draaien, er was wel een verlengkabel en een kattekop, maar die bleek net te kort te zijn… enfin over douche of wat daarvoor moest doorgaan, wc en al de rest ga ik kort zijn. Stel je het allereenvoudigste voor en doe er dan nog wat van af. Voor zij die ooit al eens bokrijk bezocht hebben kunnen zich misschien alles nog het beste voorstellen. Het ontbijt was een fiasco en werd een beetje beter toen de Swa de kippendans deed, en hé jawel er bleken ook eieren aanwezig te zijn in het hotel. Vanaf dan werd elke morgen de kippendans ten berde gebracht… schitterend verhaal . Het eten s’avonds was dan weer stukken beter met elke dag keuze tussen vis of vlees en meer dan genoeg hoor. ’s Avonds werden we dan ook vergezeld door de bemanning die ook in dat hotel kwam eten. Ze sliepen wel op de boot, ah ja want betalen voor hun overnachting kon er niet meer af voor Didier denk ik. Maar nu genoeg geklaagd want de hoofdreden waarvoor een visser naar Kaapverdië en zeker naar een godverlaten eiland als Sao Nicolau komt is omdat dit DE… en ik herhaal.. DE place to be is voor marlijnvissers. Je moet weten dat van de laatste 10 jaar Kaapverdië 8 keer  wereldwijd als de beste plaats is uitgeroepen. Niet toevallig dat het vliegtuig voor de helft gevuld was met vissers. Je kon ze er zo uithalen. En net daarom is al de rest  bijzaak, wij kwamen om te vissen en de vis van onze dromen te vangen…en dat hebben we gedaan ook… De Swa opende dus de eerste dag (niet toevallig toen we al bijna in Tarrafal waren) met zeer mooi exemplaar van 350 kg, een echte beauty.  Niet elke dag word er zo eentje gevangen. Om het beter in te schatten vertel ik erbij dat vorig jaar er eentje gevangen was van 508 kg (door een duitse schipper) en het jaar daarvoor de grootste 450 kg…. En ik vertel er hierbij met plezier bij dat de Calu toen de schipper was. Die Duitser kan je dus ook boeken maar die kost nog minstens 400 euro meer…PER DAG!!!... om u en idee te geven dat een boot huren echt niet gratis is. Ik heb die wel minder zien uitvaren dan ons… toeval? ;-).  De Swa zijn vakantie dus al dubbel en dik geslaagd en wij vol blijde verwachting uitkijken naar het vervolg in Tarafel. Nog even beschrijven hoe wij van het hotel naar de boot gingen en omgekeerd… In Cabo Verde moet men maar tot 14 jaar naar school…en dat natuurlijk enkel voor diegenen die het kunnen betalen. Voor de vele andere kinderen die op straat leven en waar niet naar omgekeken wordt is het survival of the fittest en geloof me, het was elke keer hopen dat er niet te veel van die gasten die klaarstonden om ons zogezegd aan en van boord te brengen en te begeleiden naar het hotel. Wees niet ongerust...er zijn er bij die wel een paar dagen verder kunnen nu  …ik bedoel daar kan je er gewoon niet aan ontkomen om ze iets te geven. (gemiddeld maandloon in KaapverdiË bedraagt minder dan 100 euro per dag voor zij die werken en dat zijn er niet veel hoor dus een euro is heel veel geld voor die mannen.) Wat ook goed was, was het plaatselijk bier: de Strela…Lijkt verdacht veel op Jupiler (voor zover de mening van een bierkenner als ik iets waard is). En met zo’n naam misschien een filiaal van de Stella of zo? Enfin best te drinken en jawel ik kan ervan meespreken maar daarover later meer.  En maak je niet ongerust …ook alles van de wereldberoemde Coca-Cola-Company was aanwezig, dus ik heb echt niet veel dorst geleden.  Wat wel niet te verkrijgen was, was internet.  En aangezien wij bijna heel de vakantie in Sao Nicolau gebleven zijn is het oorspronkelijk plan van een dagelijks vangstbericht te sturen in het water gevallen. Sorry, maar een geval van overmacht. .
 
Dag 3: visdag 2 – wauw dubbel geluk
 
Beetrapport :
 
 
11.00 u Marlijn van +- 250 kg , gevangen door Fik na +1 uur
13.30 u beet kleine Marlijn, gelost na 2 min
15.00 u beet van ???, gelost
15.20 u Marlijn van +- 180 kg , gevangen door Marcel na 3 kwartier 
 
Nu was de Fik aan beurt… ah ja… jullie vragen je misschien af hoe we dat nu uiteindelijk geregeld hebben? De volgorde van te vissen, want dat moest wel op voorhand afgesproken worden natuurlijk, zodat iedereen weet waar hij aan toe is en dat er geen seconde getwijfeld wordt bij een beet. En geloof me vrij, op dat moment is elke tiende van seconde van tel. Bij elke beet moet er iemand asap op de fighting chair plaatsnemen. Dat werd de Swa vanaf de allereerste beet op de allereerste dag (die gemist werd) direct duidelijk gemaakt. Er is echt geen tijd om dan nog te staan discussiëren wie hem mag vangen,  dus ja op voorhand regelen is echt wel het beste. Wij deden het door middel van de hoogste kaart nemen. En je raadt het al… wie was er zoals gewoonlijk weer de klos en mocht als laatste...ikke natuurlijk. En met de ervaring van Mauritius in het achterhoofd begon ik al een beetje te twijfelen of ik wel eens een lancé zou mogen vasthouden. Voor de volledigheid de Swa en de Fik trokken allebei een heer, de Marcel een  10 en ik een ‘lucky’ number 7. Eerlijkheid gebiedt mij wel te zeggen dat er mij wel eerst een ander plaats aangeboden werd, maar je kon voor iedereen wel een reden bedenken waarom die persoon eerst mocht, dus voila we hebben het zo gedaan en daarmee basta. De Fik dus…awel die stond vanaf de allereerste moment van de tweede dag paraat en jawel ons geluk was nog niet op : om 11 uur krijgen we een beet een de Fik vangt een respectabel exemplaar van 250 kg. Had die toch wel weer pech dat deze marlijn zich niet liet doen. Het Mauritiusscenario kwam ons weer voor de ogen maar al bij al werd de vis toch in een respectabele 45 minuten afgehandeld. Wel was de Fik weer helemaal uitgeteld maar dat zal hem worst wezen. Na meer dan 2 jaar is er eindelijk revanche genomen op de vis en nu kan hij ’s nachts weer gerust slapen. De Marcel mocht zijn armen al beginnen insmeren J. En jawel,een uurtje later was het van dat : ook de Marcel kon pronken met de vis van zijn leven, een mooie blauwe marlijn van 200 kg. De kapitein heeft me achteraf verteld dat hij zeer onder de indruk was van die ‘iets oudere’ man. Mooie prestatie. 2 mooie en succesvolle gevechten gezien en dat op 1 en dezelfde dag. We geloofden onze ogen niet. Iedereen weer heel content en we zijn weer voldaan binnengevaren.
 
Even tussendoor : Wat we elke dag gedaan hebben :
 
Om de tijd tussen binnenkomst in de haven en de avondmaaltijd te overbruggen speelden we altijd een kaartspel, namelijk een grote zet. Ik met de Fik en de Celle speelde met de Swa. We hebben in totaal een tiental bomen gedaan tijdens onze reis en als ik mij goed herinner kreeg mijne maat zo’n goede kaarten (’t is die snor zeg ik u!) dat we geen enkele boom verloren hebben. Niet belangrijk? Toch wel, want er was afgesproken dat diegenen die verloor de ochtend erop van die kaas moest eten , jawel die stinkkaas die ze volgens mij al een paar maanden aan hun gasten voorschotelden. Zelfs de Swa, de Fik en de Celle(toch kaasliefhebbers) moesten er niks van hebben. Uiteindelijk heeft niemand die kaas aangeraakt want zoiets wens je echt niemand toe…maar toch beter het zekere voor het onzekere nemen en zorgen dat je won hé Fik J.  
 
En elke morgen opnieuw, wanneer we het hotel(die naam niet waardig) verlieten stond de plaatselijke straatjeugd ons al op te wachten om ons onder escorte naar de boot te begeleiden en aan boord te helpen. Nu, het zal u al lang niet meer verbazen dat tegenover deze kleine dienst toch wel ‘a euro? Please!’ stond. En elke keer waren er dus wel een paar gelukkig. Die konden dan weer een paar dagen voort. Een  verhaal dat we u zeker niet mogen onthouden is dat van de allereerste keer dat we in Sao Nicolau van boot stapten, sprongen, klommen of vielen (tja daar was soms toch wel een serieus hoogteverschil met de kade dus ik ben daar toch 2 keer onzacht in aanraking gekomen met het lavagesteente waaruit dat eiland bestaat, gelukkig zonder erg). Natuurlijk stond er weer een heel klas ons op te wachten in de hoop weer wat van die toeristen af te kunnen troggelen. En ik begrijp die gasten wel hoor. Het zijn allemaal wezen die hun leven doorbrengen op straat in de blote hemel en niemand die naar naar ze omkijkt. Hoe zou je zelf zijn? Maar er zat toch wel 1 heel straffe kerel tussen. De eerste keer we hem zagen droeg hij een truitje van spiderman, dus vanaf dan noemden we hem spiderman. We hadden nog wel andere minder flatterende naam kunnen bedenken voor hem hoor. We waren nog maar net van boord en de Fik, jawel die trekt al die speciaal gevallen aan - vonden wij helemaal niet erg want dan waren wij ondertussen wat gerust ,-  had het zitten. Spiderman week voor geen meter meer van de Fik en begon in het Portugees-Creools vermengd met veel gebarentaal een heel interessant gesprek met de Fik. Niet vergeten : die was volgens ons nog echt geen 8 jaar oud he!. De drie woorden die we verstonden waren Me, You en ‘Chicca’. Nu ‘me’ en ‘you’ dat konden we nog verstaan. Diene ‘brave’ gast ging voor iets zorgen voor ons. Maar ‘Chicca’  ??? Wat zou dat in godsnaam kunnen  betekenen? Plots viel mijne frank euh euro of nog beter mijne Kaapverdische escudo. Ik zei nog tegen tegen de Fik : ‘Als het is wat ik denk dat het is steken ze die bij ons in den bak’, maar de Fik zijne escudo was nog aan het vallen… Nu liepen daar toevallig een paar straathonden rond en de Fik dacht dat hij het gevonden had. Hij begint daar in gebarentaal te vertellen dat alleen een kleine chicca hem interesseerde, ah ja ge moet hem ook nog in de valies krijgen hé…Je had dat klein manneke zijn gezicht moeten zien…Tot we dan een plaatselijke schone tegenkwamen en die kleine ernaar wees en ‘chicca! Chicca!’ riep. Haha en toen had ge de fik zijn gezicht moeten zien…Ik zeg het…bij ons in België steken ze zoiets in den bak. Ne pooier van nog geen 8 jaar oud. Probeer het u maar eens voor te stellen hé. En die heeft dat nog een dag of 5 geprobeerd hé! Je zal ons niet geloven …maar wat de chicca’s daar moesten kosten hebben we nooit geweten... laat staan of je waar voor je geld kreeg ;-)                                                                                               
 
Dag 4 – derde visdag –blauw monster uit de diepzee + chaos
 
Beetrapport :
10.15 u speervis +- 30 kg   5 min   Raf                        
10.35 u marlijn +- 400 kg  45 min Raf                         
13.15 u beet van ?? : gelost                        
13.45 u beet van Marlijn, gelost                        
15.00 u speervis +- 30kg door Swa en Fik gelijktijdig + 1 beet (speervis)gelost
 
Aha, nu was het mijn beurt. Na al de vangsten waren mijn 3 reisgenoten reeds gelukkig en konden ze al alle drie een ‘blue marlin’ toevoegen aan hun palmares. Ik dacht nog bij mezelf, er zijn nog 6 visdagen te gaan dus de kans dat er nog een blauwe marlijn zou gevangen worden is niet onbestaande. Je zou al wel heel veel pech moeten hebben om nu niets meer te zien. En rekening houdende met de vorige dagen mag je gerust stellen dat de zenuwen bij mezelf stilaan boven kwamen drijven. We vertrokken die dag, nog maar de derde visdag, om 9 uur ’s morgens uit de haven van Tarrafel. Het weer was wederom schitterend met een 28 graden en een licht verfrissend zeebriesje. Maar zeker niet onoverkomelijk en de golfslag bleef redelijk beperkt. De Fik in in zijn beste Engels tegen de kapitein => "today he is gonna catch a fish, he is a big guy so he will catch a big fish’! Vanaf het begin stond ik al op post om zo snel mogelijk op de gevechtstoel te kunnen zitten. Wetende dat de afspraak was dat we pas wisselden nadat er een marlijn gevangen was, had ik de avond ervoor nog al lachend gezegd dat ik eerst best wel eens wat anders zou willen vangen… vooraleer er zo eentje met een lange snuit te vangen. Wat natuurlijk de nodige commentaar opleverde ‘hela zo niet hé gij gaat ons niet aan het lijntje houden hé, enz enz . Begrijpelijk natuurlijk, eens je zo een vis gevangen hebt, wil je absoluut proberen om er nog eens zo eentje te vangen. Maar wat gebeurde er die dag om precies 10.15 uur, slechts een dik uur later dan dat we vertrokken waren??? Jawel een mooie aanbeet aan de lancée links achteraan RAKKETAKKETAK  een vis die razendsnel bijna al de groene draad van de spoel trok. … zalig geluid voor een visser….Naar mijn gevoel zat ik na een halve seconde al op de stoel, maar in werkelijkheid zal het wel iets langer geduurd hebben hé ;-). Enfin Didierco, the local ‘Usain Bolt’ oftewel onze Kapverdische deckhand moest niet op mij wachten en dan begon het spektakel. Nu na een paar keer draaien wist ik al hoe laat het was. Al snel was ondergetekende ervan overtuigd dat dit geen marlijn was (ofwel was ik superman…en de laatste keer dat ik dat getest heb liep ik met mijn smikkel tegen de deur… resultaat : aan de deur was niets te zien en mijne kop heeft nog lang zeer gedaan)…enfin dus zeker geen marlijn aan de haak, maar wat dan wel? Want vanzelf rolde die spoel nu ook weer niet op hoor. De vis gaf alles wat hij in huis had, maar aan dergelijk hengelmateriaal was het een kansloos gevecht. Toen de vis bijna aan de boot was, ontstond er een beetje verwarring omdat men eerst zeilvis riep (ik ga ervan uit  dat onze komiek de Fik daar voor iets tussen zit), maar ergens is het wel te begrijpen. We hadden nog nooit zo’n vis gevangen… Het is een van die minder bekende bijvangsten van marlijn…het was een longbull spearfish. Ik kan u vertellen dat deze een diepe donkerblauwe bovenvin heeft en daarmee wel eens kan verward worden met een zeilvis. (Hoewel een zeilvis natuurlijk een veel grotere typerende bovenvin heeft). Een lange smalle aerodynamisch gestroomlijnde vis met een lange snuit van +- 25 cm op een totale vislengte van +-1,3 meter. Tijdens het onthaken is het bovenste van de snuit afgebroken en dat heb ik thuis als een mooie souvenir liggen. Nu voor de gevoelige lezers, men heeft mij verzekerd dat deze voor een deel terug aangroeit en op zo’n manier dat het terug een mooi geheel vormt met het onderste deel van zijn snuit. De reden waarom hij afbrak is dat die vissen zo snel binnengehaald worden met als resultaat dat ze nog niet moe zijn. Tijdens het onthaken blijven ze dan zo hard spartelen dat er soms een stuk snuit kan afbreken. Maar zoals gezegd, dat komt dus allemaal wel terug in orde. Nu, van kleur en uitzicht is de speervis een van de mooiste vissen die er rondzwemmen en daarom was ik ook blij dat ze deze vis ook terugzetten. Te mooi om mee te nemen (en te weinig eten (wel heel lekker naar het schijnt) aan ook wss maar dan verkies ik liever de eerste reden J). Maar nog altijd geen marlijn gevangen… dus was ik nog steeds aan de beurt. Haha de commentaar was lief om te horen ’t wil weer lukken zenne die mag natuurlijk weer nog eens enz enz). Ik kon mijn lach niet inhouden en stelde voor om nu eens wahooke ofzo te vangen maar daar waren mijn collega’s het precies niet direct mee eens ;-). Slecht een kwartier later ging het alarm weer af. Het heerlijkste geluid dat een visser kan horen doet je adrenaline onmiddellijk de hoogte inschieten en alle spieren (voor zover die aanwezig zijn natuurlijk) worden tot in de kleinste vezels opgespannen. Laat ik u nu al vertellen dat je die adrenalinerush bij momenten echt wel kan gebruiken hoor!  2 minuten na de aanbeet was die vis nog steeds als een gek lijn aan het nemen en de gevlochte groene draad was al lang verdwenen. Calu riep van het bovendek ‘big fish! big fish! ‘ nadat hij het blauwe monster in de verre verte zag springen.  Jaja Fik big fish ,’t is omdat gij er naar gevraagd had hé J. Dat in samenspraak met mijn eigen bevindingen, namelijk ook de dikke witte nylondraad was bijna helemaal van de spoel (ik schat dat er nog max 100 meter overbleef). Net op tijd verminderde de snelheid waarmee hij draad van de spoel nam en het gevecht van man tot vis kon beginnen. Geloof me, ik heb zeker een half uur lang gedacht dat de vis ging winnen. Wat een oerkracht kan zo’n schepsel ontwikkelen zeg. Ik ben nu zelf niet van de kleinste maar dat was precies of je was als klein duimpje tegen een reus aan het vechten. Onmogelijk om dat aan iemand te kunnen beschrijven als je het zelf niet hebt meegemaakt. In het begin moest je er zelfs niet aan denken om meter per meter binnen te halen..haha ja hoor die vis lachte me gewoon vierkantig uit.  Voor elke meter die ik kon terugwinnen op de reel, trok hij die er net zo vrolijk weer af…pfft echt ik dacht dat er nooit een einde aan zou komen.  Op een bepaald moment besloot meneer(enfin mevrouw en nog niet zo’n jonge ook bleek achteraf, een echte oude tante was het ja) om er vandoor te gaan. Gelukkig was onze schipper Calu bij de pinken en hebben we zo enkele kilometers achter de marlijn aangevaren met brullende motoren. Met welke snelheid die marlijn nog door het water klieft, goh echt indrukwekkend! Mijn ontzag voor die vis was, is en zal voor eeuwig grenzeloos blijven. Nu begrijp ik hoe zo’n beest een sloepje van een lokale visser kilometers ver de zee in kan trekken (en roei dan maar eens terug binnen hé ;-)) . Want zolang de marlijn aan het oppervlak blijft en enkel aan het oppervlak zwemt met een ongelooflijke grote snelheid, wordt hij ook niet moe hé. Een marlijn kan zich alleen moe maken door te springen of door plotseling naar beneden te duiken en als een dood gewicht stil te blijven liggen.  En als je die dan niet snel genoeg weer bovenkrijgt, dan sterft hij door gebrek aan zuurstof. Maar zolang er water(zuurstof) door zijn kieuwen stroomt, kan je een marlijn het best vergelijken met een onuitputtelijke bron van brute oerkracht. Enfin na in totaal 40 minuten kat en muis te hebben gespeeld was het tijd voor alles of niets. De slip werd strakker afgesteld en nu was het buigen of barsten. Gebogen heb ik, er volgens mij zijn er redelijk wat ribben, bloedvaten en dergelijke ook wel gebarsten, maar gelukkig bleef de 80-pond sterke lijn heel…en hoewel de hengel zich vrolijk tot in het oneindige kromboog, ook deze begaf het niet.. Wat een kracht  moeten die kunnen verduren, niet normaal…  Stilaan kwam er een enorme donkere schaduw doorheen het azuurblauwe water dichterbij, de vis waar ik al jaren van droomde kwam binnen bereik en de zenuwen gierden me door de keel.
 
Nu mocht er absoluut door niemand nog een fout gemaakt worden. Wat ben ik blij dat wij deze reis over zo’n professionele bemanning beschikten. Echte mannen waar je op kon rekenen en die perfect wisten wat er moest gebeuren. De laatste meters lijn werden gewonnen op de vis door het laatste spatje energie dat er nog ergens verborgen zat aan te wenden. Het moment dat de deckhand , in dit geval de Zuid-Afrikaan Dani, de dubbele leader grijpt, is tot nu toe een van de mooiste, zo niet het mooiste moment van mijn leven (tja ik mag dat zeggen hé, niet getrouwd en geen kinderen voor zover ik weet J ). De film van 9 april 2013 tussen 10 en 11.30 uur zal voor eeuwig in mijn geheugen gegrift staan. Na eerder al 7 dagen vruchteloos op deze tot de verbeelding sprekende vis gejaagd te hebben op Mauritius en van een (op een dorado en wahoo na) kale reis te zijn thuisgekomen, maakte de vangst van dit door de schipper op eerst 380 kg oftewel 840 lbs! geschatte majestueus exemplaar alle geleden miserie en alle het gespendeerde geld meer dan waard. ’s Avonds na het bekijken van de beelden en foto’s werd hij door Calu en later ook door Marco (een andere bekende kapitein in het blue marlin-wereldje) zelfs op 400 kg (= 882 lbs!!!)geschat… Voor diegenen die zich moeilijk een beeld kunnen vormen van zo’n vis, het lukt misschien beter als je de lengte er bij neemt : meer dan 4 meter!                                                                                                                                                                                                                                            Deze conclusie durf ik na 20 jaren ervaring van vissen op verschillende locaties, soorten en met verschillende technieken wel trekken : alhoewel elke visserij zijn eigen charmes heeft, en elke vis aan het juiste materiaal een mooi gevecht kan opleveren (bv een gewone geep of zeebaars,makreel, tong,  gul of  brasem of karper, zeelt, forel of paling of tja noem maar op… kan echt wel een leuke sport zijn)… maar voor een echte sportvisser behoort het vangen van een blauwe marlijn van dit kaliber ongetwijfeld tot het allermooiste wat het vissen te bieden heeft. 
 
Als je dan dit magisch moment mag beleven samen met een deel van je vrienden, dat maakt het alleen nog maar mooier.  De volgende uren en dagen moet je er wel enige stramheid van de spieren bijnemen, maar dat een prijs die je met plezier betaalt. In de vroege avond, wanneer we ons terug in ons 0-sterren hotel waren, heb ik dan heel uitzonderlijk twee ‘Strela’s’ genuttigd. Naar het schijnt een plaatselijk biertje en het smaakte (volgens uw bierkenner bij uitstek) verdacht veel naar jupiler, een bekend biertje in een of ander West-Europees kouwelijk landje. Strela lijkt verdacht veel op stella niet? Misschien een of ander filiaal van die van Leuven? En eerlijk is eerlijk , de tweede Strela heb ik moeten binnenwringen maar bon op zo’n dag mag dat. De helft van jaarlijks quotum alcohol is dus reeds verbruikt J.  Ook nog een dankbetuiging aan Diane van de Swa. Toen die wist dat ik als laatste moest vissen, heeft ze nog een sms gestuurd met de volgende boodschap : "als het zo zit, dan moet gij de grootste maar vangen”...awel Diane ’t is in orde gekomen hé ;-) . Onnodig te vertellen dat ik die nacht echt zalig geslapen heb en mijn droomvis zeker nog een keer of 10 gevangen heb. De volgende dag was ik natuurlijk wel een beetje euhm stram  J.
En het ging die dag gewoon verder
’t was terug de Swa zijn beurt en jawel ook deze dag ging het feestje gewoon door. Om 15.00 uur gaat de hengel links vooraan af. De swa springt in zijne stoel maar de vis laat los. Welgeteld 1 seconde later opnieuw dat zalige geluid van draad die door de slip gaat.   De Swa zat nog goed in zijne stoel dus voila die kon direct beginnen. Nog een seconde later de lancée boven (in totaal 5 hengels : twee links , 2 rechts en 1 boven) die ook, afgaat. Nu helemaal chaos op de boot. De Fik is de volgende dus diene krijgt de lancé in zijn handen. Ze proberen nog wel om hem al staande een harnas aan te doen, maar dat lukt niet zo vlot. Dus 2 mensen zijn nu tegelijkertijd bezig een vis binnen te halen ,waar van 1 (de Fik) in stand-up position. Het is toch weeral de Fik die zoiets voorkrijgt hé. Die snor hé ik zeg het ’t is die snor!.  Nu, na enkele seconden in spanning afwachten wisten al bijna direct dat de Fik zijne vis zeker gene marlijn was. Een paar stevige halen aan de reel en hup de speervis was binnen. Kort maar krachtig en professioneel afgehandeld. Dus al 1 probleem minder. Maar hoe zat het nu met de Swa? Want die zat daar in zijn gevechtsstoel zich wel choco te draaien… Nu ja, ook bij hem ging het draaien iets te vlot dus een marlijn zou het ook niet worden voor hem. En een minuutje later kwam er wederom ..jawel een prachtige speervis boven. Ook die gemiste beet was zonder twijfel een speervis geweest. Het was even (gecontroleerde) chaos aan boord en bij die momenten vloeien er liters adrenaline door je lijf. Waarom de Fik zijne vis al na 1 minuut binnenhad en de swa 5 minuten heeft mogen spelen met zijn vis? Dat heeft enkel te maken met het feit dat de Swa zijn vis heel veel draad pakte en de boot ook nog afstand afgelegd heeft tot het moment dat de run gestopt kon worden. Op het moment dat Fik zijne vis beet lag de boot al bijna stil en heeft de speervis maar een beperkte kans gekregen om draad te nemen. Enfin al drie speervissen ..en wetende dat ze er vorig seizoen in totaal maar 3 gevangen hadden op de Dimeu. Dus iedereen weer even content en de Swa nog altijd in pole position om de volgende  marlijn te vangen.  
 
Dag 5 -  (vierde visdag) – DIA
 
Beetrapport :
 
9.00 u marlijn +-150 gezien maar gelost                     
10.45 u marlijn zien bijten,  +- 100 kg   45 min gevangen door Swa                     
12.55 u marlijn +- 240 kg 90 min , gevangen door Fik , DIA
 
Vertrokken om 9  u. En niet veel later, RAKKETAKKETAK aha dat was iets anders zenne. En jawel de draad gierde weer van de spoel, en 2 seconden later was de Swa al bezig met de dril. En drillen dat kan hij hoor. Gemiddeld genomen heeft hij zijn marlijnen het snelst gevangen. (+- 30 minuten) En zijn eerste marlijn was ook ne klepper van 350 kg hé! Natuurlijk  hij heeft er ook wel van afgezien hoor, op die momenten schijnen de sterren ook overdag bij heldere hemel. Het was een mooi gevecht met een paar sprongen en op het laatste ging meneer de marlijn nog eens duiken… gelukkig niet al te diep maar toch, het was pompen of verzuipen( en dat bedoel ik dan letterlijk voor de vis dan maar dat zal je straks wel duidelijk worden). Maar onze Swa is niet van suiker gemaakt hé en hup centimeter voor centimeter kwam mister marlin terug naar boven. ‘Trekken Swa’, ‘komaan’ ,‘come on’, ‘draaien Swa’, ‘tourner’, hup hup en vooral de ‘fish fish fish!’ van el capitan himself zijn dan de aanmoedigingen waaraan je je kan/mag vastklampen en die je allerlaatste restje energie dat er nog in je lichaam zit doen gebruiken. Overdreven? Echt niet. Bv een week eerder waren er Russen (ja van die mensen hé, niet die van dat onkruid) komen vissen, en die moesten na een half uur vechten met een marlijn de vis laten winnen. Dus denk niet dat elke marlijn zomaar te vangen is. Elke vis is anders en hoe hard een vis trekt heeft minder te maken met zijn gewicht maar eerder met de gemoedsrust van die vis. Vraag maar aan de Swa en mezelf, hoewel onze tweede marlijn heel wat kleiner was dan de eerste was het gevecht zeker zo intens. Geweldig zo’n dag vissen J . Dat was het dan wel voor vandaag zal je denken….nee hoor integendeel het meest indrukwekkende moest nog komen. Nu de Swa weer een blauwe marlijn extra op zijn palmares kon zetten, was het dus opnieuw de beurt aan de Fik. Deze dag beet hij echt wel het beste en nog geen half uur later….RAKKETAKKETAK jawel hoor opnieuw een machtige aanbeet en een geweldige dreun op een van de hengels. El snor  springt/vliegt in zijn gevechtstoel en wederom ontstaat er prachtige strijd tussen man en vis. Van alle gevechten was dit mss wel het meest intense en langste. Om te beginnen gaf die vis van bij de aanbeet al een mooie show weg. Een drietal mooie sprongen uit het water wat de bemanning al direct een idee gaf van de vis, een blauwe marlijn van +- 240 kg. Nog steeds een meer dan indrukwekkende vis hoor. Wie er met wie speelde?… dat hou je het eerste half uur niet voor mogelijk. Die vis heeft zonder overdrijven verschillende kilometers met ons rondgezwommen en Calu heeft de motoren tot het uiterste moeten drijven om hem enigszins bij te houden. Het is een prachtig zicht als er iemand als een gek aan de reel aan het draaien is (zonder ook maar 1 meterke draad te winnen) en die vis zwemt op max 10 meter van de boot. en op mss een meter of 10 diepte. Je kan de lijn makkelijk volgen en die snijdt werkelijk als mes door het water. Ik herinner me nog dat Calu me toen vertelde dat de vis met ons aan het spelen was en dat die dat zonder problemen zo uren kon volhouden. Enfin op een bepaald moment stopt die dan toch (waarschijnlijk had de marlijn medelijden gekregen met ons omdat we anders zonder brandstof zouden vallen of zo), en zwom zo’n honderd meter van de boot weg, nog steeds mooi net onder het wateroppervlak. De Fik zet alles op alles en Dani zei op een bepaald moment ‘nog 20 meter’… We waren al in blijde verwachting en de Celle mocht zijn armen al gaan insmeren…. Tot die marlijn besluit om z’n allerlaatste wapen in de strijd te gooien. Ik weet niet of iemand ooit bij de chiro is geweest of nog is maar daar doen ze een heel plezant spelletje dat ‘dode vis’ noemt. Dat is gewoon om aan te duiden dat ze totaal geen zin hebben om iets te doen en ze gewoon met allemaal lui in de zetels gaan liggen. Awel die vis dacht er net zo over. Als ik me nu eens dood voordoe en ik doe even aan baksteenslag wie weet loopt het dan wel goed af.  En met nog een paar meter te gaan liet die vis zich dus als een dood gewicht naar beneden vallen. En geloof me, daar is dus niks tegen te beginnen hé. Didierco en Dani en ook Calu wisten direct wat er aan het gebeuren was en voor onze ogen onstond er een mooie DIA. Nee, geen ouderwetse dia om op een scherm te projecteren maar een Dead In Action. Eentje die tot het uiterste strijd en veel te fier is om zich door een mens te laten vangen. Zelfs met de slip dicht en alles proberen wat mogelijk is, was er niets tegen te beginnen. Tja, je moet eens proberen om een dood gewicht van 240 kg tegen te houden met alleen een hengel. Op dat moment leefde de vis nog maar Dani(ondertussen de boot aan het besturen omdat de motoren nog maar eens uitvielen en Calu dus wederom in het ruim zat te sleutelen) zei me direct dat deze vis ging sterven. Hoe sterven? Hoe kan dat nu? Tja eigenlijk best bizar hé een vis de verdrinkingsdood sterft…. Of beter de verstikkingsdood. Want omdat die vis het nog vertikte om te zwemmen , stroomt er ook niet veel water meer door zijn kieuwen, en daar haalt hij nu eenmaal zijn zuurstof uit. Zolang deze vis zwemt kan hij heel de wereld aan, maar als hij stopt met zwemmen en dus zonder zuurstof komt te zitten sterft hij binnen de paar minuten. Indien de motoren van de boot nu nog in orde waren had hij nog een kans gehad want dan zouden ze hem proberen op andere gedachten te brengen en meeslepen…Maar het was nu eenmaal zo. Na in totaal anderhalf uur bezig geweest te zijn, heeft Didierco, met een beetje hulp van Dani, die vis handmatig met de lijn naar boven moeten trekken. Met een beetje geluk (de lijn kan alle momenten breken) en heel veel inspanning zijn ze er dan in geslaagd om de vis naar boven te halen. Normaal gezien wordt bij catch en release de vis dus teruggezet, maar u zal begrijpen dat het in dit geval het beste is dat we de vis meenamen. De motoren waren trouwens ook niet 100% in orde (weeral niet, de 4 dag op rij…. maar men wordt dat wel gewoon hoor J ) , dus werd er maar besloten om binnen te varen. Die vis werd dus met de nodige moeite aan boord gehesen. Een mooi moment om enkel prachtige foto’s te nemen van zo’n kanjer. En toch was de stemming een beetje gemengd. Wat een prachtige dag hadden we weer beleefd met als apotheose zelfs een vis aan boord… langs de andere kant als we verder hadden kunnen vissen hadden we zeker en vast nog een iets meer kunnen vangen (nu achteraf gezien kwam het nu ook wel goed uit hoor J) . Maar wat mij het meest verbaasde is het volgende : toen wij 2 jaar geleden naar Mauritius vertrokken zouden we er veel voor over gehad hebben om zo’n foto te kunnen trekken van een vis die opgehangen wordt aan een weegschaal en wij als visser die er dan naast staan. Welnu, nu zou ik er alles voor doen om zo’n vis in leven te houden. Mocht er iemand zin krijgen in big game fishing : doe aub mee aan de C(atch) & R(elease) trend. Je krijgt zo een enorm respect voor die vissen dat die mooie foto je echt gestolen kan worden. Trouwens ook liggend naast de boot kan je er mooie foto’s van maken en de schipper weet als geen ander hoeveel hij ongeveer weegt en hoe lang hij is. Alleen voor een mogelijk wereldrecord kan je er eventueel nog eens over nadenken. Dit gezegd zijnde, wij dus tegen een slakkengangetje terug naar de haven van Tarrafel(San Nicolau). Calu had de autoriteiten al gewaarschuwd en de vis wordt in zo’n situatie geschonken (verkopen is trouwens bij wet verboden!) aan de plaatselijke bevolking. Toen we terugkwamen stonden er dan ook al een 50-tal personen ons op te wachten. En geloof me die vis had heel wat bekijks, ook van collega vissers want het gebeurt natuurlijk niet elke dag dat je een marlijn in zijn volle glorie kan bewonderen. Wat er nu verder gebeurd is met die vis? Awel, die hebben we met de nodige mankracht en met behulp van een touw aan wal getrokken. Ik kon het niet laten om te gaan helpen J. En hup trekken maar, allemaal samen… Dook er nog ne frisse plant in het water die dacht dat hij gewoon door te duwen die vis zo sneller aan wal kon krijgen. Ze stelden trouwens nog voor om die vis daar omhoog te hangen…maar dat zou met dat gammel afdakje echt niet goed gekomen zijn. En wij dan voor een nieuw afdak opdraaien zeker…nou ank je lekker… Enfin dat is toch een heel belevenis om dat eens mee te maken hoor. Dan wordt dat visje in stukken gesneden en uitgedeeld. Wanneer we een uur later door de straat voor het hotel wandelde, waren er al bij die van de vis gegeten hadden en aan de gebaren te zien waren ze toch vrij enthousiast. Hierbij ken ik de Fik tevens de bijnaam ‘ de Wilde Weldoener’ toe! Wie kan er nog zeggen dat hij als barmhartige Samaritaan een hele stad te eten gegeven heeft? En als bij toeval won de dag daarop de plaatselijke voetbalploeg hun match. Dat was blijkbaar nog niet dikwijls gebeurd want het was daar die avond feest jongens, net alsof ze wereldkampioen zou geworden zijn. Het was natuurlijk dankzij de Fik zijne vis dat die mannen gewonnen hebben, ha ja nu hadden ze tenminste eens goed kunnen eten voor de match. Met als gevolg die mannen maar feesten en wij die nacht natuurlijk geen oog dichtgedaan met die vervloekte vuvuzela’s.
 
Dag 6 (vijfde visdag) – er was er eentje jarig en dat was er aan te zien
 
Beetrapport :
 
12.40 u speervis +- 30 kg, gevangen door jarige Marcel +- 10 min                      
13.30 u Marlijn +- 100 kg gevangen door jarige Marcel +- 25 min                      
14.00 u raise van marlijn, geen beet                      
14.30 u Marlijn +- 200 kg, gelost op 20 m van boot na 45 min                         
14.45 u Marlijn +- 150 kg, gevangen door Raf 45 min
 
Door de problemen die we hadden met de motor de voorbije dagen hadden we toch wat minder uren gevist dan voorzien. Dus om dat te compenseren vertrokken we nu dagelijks een uur eerder dan voorzien. Dus om 8 uur vaarden we al vrolijk de haven uit. Vrolijk mag je letterlijk nemen want wie verjaarde er die dag? Jawel de Marcel! Hij heeft daar in Kaapverdiê zijn 69 kaarsjes mogen uitblazen. En als bij toeval(? J) was het ook de Marcel zijn beurt om te gaan vissen. Hij had zijn kopke nog eens kaalgeschoren en was er dus helemaal klaar voor. Het was wel efkes wachten op de eerste aanbeet (ja waren echt wel al verwend geweest) Dus ik boven bij kapitein Calu eens gaan informeren en zo eens laten vallen dat de Celle juist vandaag verjaarde. "Komt in orde” zei ie. "Rond de middag ga ik grotere toeren maken want de aasvis is minder aanwezig rond de zandbank en de marlijn zit meer verspreid”. Toen ging er bij mij al een lichtje branden dat de volgende dagen wel eens een stuk minder zouden kunnen zijn. Maar als die mannen ervan overtuigd zijn dat het in orde komt, geloof ze dan maar. En wonderwel, rond de middag kreeg de Celle de eerste kans maar die loste. Een kwartiertje later ging het alarm opnieuw af. De Celle in de stoel en wij allemaal content en maar zingen ‘happy birthday to you, …’ enfin ge kent dat wel. Die bemanning lag natuurlijk ook strijk van het lachen en die hadden al lang gezien dat het geen marlijn was ( de groene draad was nog bijlange niet op) en de celle draaide dan ook vlot zijne vis binnen. En jawel aangezien de drie ander musketiers al ne speervis gevangen hadden, kon de Celle natuurlijk niet achterblijven. Maw de 4de speervis was gevangen en iedereen kon nu zo’n prachtige vis bij op zijn palmares schrijven. Geweldige sfeer aan boord en slechts een kwartiertje later : het welbekende geluid : RAKKETETAKKETAK. IK zie de Celle nog in zijne stoel springen…  schoon zicht hoor J. Enfin dat was bij iedereen zo hé! (en  oor de curieuzeneuzen…zelfs ik had nog veel plaats op die stoel dus…   ) Deze keer duurde het veel langer vooraleer de vis stopte met draad nemen en de spoel bevatte niet echt veel witte draad meer. En daar begon dan het gevecht van de jarige met de niet zo-jarige vis. Enfin, wie er jarig was, dat was in het begin niet zo duidelijk. Ik heb altijd gedacht dat de jarige niet moest werken…maar eerlijk gezegd heb ik de Celle nog nooit zo hard zien werken. En niet vergeten, die had net daarvoor al een inspanning geleverd. Binnen de kortste keren liep het zweet van zijn lijf terwijl ook de schipper er alles aan deed om de vis niet laten ontsnappen. En ondertussen het gekende "fish fish fish , come on , power!, turn turn, draaien celle draaien, allée celle komaan , niet opgeven celle, rapper celle rapper, blijven draaien celle enzo van die klassieke aanmoedingen. Ge hebt daar toch wel steun aan hoor J.  Ook dit was in totaal weer een gevecht van een dik half uur en toen Dani uiteindelijk de hoofdlijn kon pakken, (ondertussen was de Celle ook aan het eind van zijn latijn), was er aan boord wel een feeststemming. Wees eerlijk : vraag aan een visser : "wat wilt ge voor uw verjaardag?” : als antwoord krijg je dan "een blauwe marlijn vangen en eventueel nog een ander visje mag ook” En nu gebeurt dat toch wel ook zeker. Een verjaardag om nooit te vergeten, dat is iets wat vaststaat. Net op het laatste kreeg ook dit mooi exemplaar weer goesting om te duiken maar met de slip dicht en motor op volle toeren konden ze hem toch op andere gedachten brengen. Na het vastgrijpen van de lijn sprong hij heel mooi uit het water schudde met zijn kopke, onthaakte zichzelf en hij was ribbedebie. Maar de hoofdlijn was binnen, en dat is wat telt bij catch en release. En de dag was nog niet gedaan. Want het heeft ‘lang’ geduurd vooraleer we de eerste beet kregen maar dan ging het plotseling wel helemaal los. En half uur nadat de celle de zijne gevangen had was het weer van dat : RAKKETAKKETAK. Me, myself and I ‘(jaja ’t was mijn beurt terug J, had ik dus nooit durven denken) zo snel mogelijk in de stoel. Niet ongerust zijn alles was ok, diene stoel heeft dat overleefd. Alles was ok, die andere lijnen werden binnengehaald en ondertussen was meneer weer met heel wat witte draad gaan lopen. Geen twijfel mogelijk : weeral, jawel ik durf nu echt zeggen weeral een marlijn aan de haak geslagen. Echt waar, Kaapverdië the place to be voor iedereen een blauwe marlijn achter de schubben zit. Ondertussen hadden we toch al iets ervaring en zolang de draad eraf vliegt is er toch geen beginnen aan, dus beter eens over het water kijken of hij niet aan het springen is. En jawel deze gaf een wel heel mooie show weg , sprong zeker (weliswaar op een paar honderd meter afstand) een keer of 5 volledig uit het water en werd geschat op +- 200 kg. Ondertussen waren de motoren weer tot het uiterste bezig om zo snel mogelijk achteruit te varen en daarvan moet je profiteren om draad terug te winnen. Want in zo’n dril is elke meter die krijgt goud waard. Enfin al genoeg gevechten beschreven dus laten we een stukje overslaan en hernemen op het moment dat hij op 20 meter van de boot is (na een half uur dril). Ik hoor Dani nog zeggen, "He is short, any meter now " maar dan duikt diene pippo toch wel als ne baksteen naar beneden zeker. Lap , ik had het ook zitten en ’t was er nu op of onder. En van levensbelang voor die vis. Zonder nadenken slip dichtgezet en proberen tegen te houden. Calu die begon rond te varen om hem toch proberen naar boven te krijgen en ik die geen andere keus had dan alles te geven en te beginnen pompen vanuit de rug alles geven en centimeter voor centimeter kwam ie iets dichterbij . ik had er goede hoop dat hij het nog wel zou overleven want ik voelde hem echt nog trekken. En plotseling voelde ik iets losschieten. Het draaide nog wel ‘zwaar’ maar veel gemakkelijker dan daarvoor. Dat was niet normaal en waarvoor ik vreesde was gebeurd. Hij was gelost. Had ik hem eraf getrokken? Ik bedoel ’t was alles of niks en daar stond wel wat kracht op die lijn natuurlijk? Enfin de bemanning verzekerde me dat ik geen andere keuze had en dat anders de vis zou gestorven zijn, terwijl die nu nog vrolijk rondzwemt. En het was trouwens pas de eerste vis die we verspeelden tijdens een dril…wat toch ook wel uitzonderlijk was. normaal gezien loopt bijna de helft van de drils slecht af.  Dus iets of wat ontgoocheld maar wel helemaal uitgeput en bijna een hele dril mogen doen, terug de kajuit in. Ik zei nog tegen de Swa als hij nu de eerste 5 minuten terugbijt, tja dan is het uwen toer want ik ben choco… ’t wil natuurlijk weer lukken een 7-tal minuten later RAKKETETAKKETAK haha jawel daar was em terug. Heel heel efkes getwijfeld maar ja, ’t is een unieke kans dus daar ga je gewoon voor, hup terug de stoel in, nog half dood maar kom, de adrenaline maakt veel goed..de eerste seconden toch. Ook deze sprong weer mooi en werd geschat op 150 kg. Nog steeds een mooie vis natuurlijk en hij vocht voor wat hij waard was. Weer alles geven wat er nog in zat (niet veel meer) en Dani moest lachen natuurlijk. Enfin op een bepaald moment, na een kwartiertje,  ik schat dat hij nog op zo’n 50 meter was, was ik echt wel helemaal choco en kreeg ik de reel bijna (helemaal is dicher bij de waarheid J) niet meer rondgedraaid. Of zo heel af en toe nog eens en pompen was er ook al niet meer bij… en toen zei Dani, ach ja deze reel heeft nog hulpmiddeltje…duwde op een (‘voor ons) verborgen knopje en toen draaide die reel weer heel wat vlotter hoor. Bleek dat die reel over 2 versnellingen beschikte en natuurlijk in lagere versnelling draai je een heel stuk gemakkelijker. Je haalt minder lijn binnen per draai maar dat kon me op die moment gestolen worden. Ik was al lang blij dat ik die vis terug kon binnendraaien en jawel na enkele minuten was ook deze vis binnen. Zoals gezegd +- 150 kg en ikke dik content. Ik hoor het u al zeggen, "ja maar zo is het gemakkelijk…”  ja ja je moet het dan zelf maar eens proberen om 2 marlijnen achter elkaar te vangen…veel succes hoor. Achteraf hebben we daar nog serieus om gelachen. Want de Fik  had dat natuurlijk weer gezien dat den Dani op een knopje had geduwd en dat ik ineens verdacht gemakkelijk terug begon te draaien…  Dani heeft zich daar achteraf serieus moeten uitklappen natuurlijk. Onderling hebben die schippers een afspraak dat de klanten zich eerst moeten bewijzen (dus er wordt met geen woord gerept over de ‘magic button’), want anders zou een marlijn vangen iets te gemakkelijk en minder heroïsch worden natuurlijk. En dat kan ik alleen maar appreciëren. Trouwens had ik me net daarvoor niet half dood gedraaid met die geloste marlijn, dan had hij er ook nooit iets van gezegd. Enfin dat was het dan weer voor deze dag want de motor lag weeral uit. Jammer want hij was weer echt in zijn beet op het moment. 
Dag 7 (zesde visdag) – het kan niet altijd kermis zijn
 
Beetrapport : blanco
 
Hier kunnen we heel kort zijn. Ontbijt om 7.00 u, ondertussen wisten we al dat dat weer niks ging zijn op die spiegeleieren na. Echt waar 8 dagen lang krak hetzelfde ontbijt pffft . Vroeg vertrokken (8.00 uur) , nog steeds rond Sao Nicolau proberen een vis te vangen. Van heel de dag niets gezien. Tja, ook dat is vissen. ’s Avonds om 17.00 u terug binnengevaren. ‘s morgens en ’s avond de verplaatsing van hotel naar boot onder begeleiding van de plaatselijke jeugdige escorte, de aanvragen voor chicca’s vlogen je rond de oren, ondertussen eens een winkeltje binnenstappen om wat chips of nootjes voor bij het kaarten(ik geloof dat ik daar een hele dag op teerde).  Ons hotel binnen, kaarten tot etenstijd, een hele hoop strella’s en wat cola’s soldaat maken, een beetje verfrissen tegen etenstijd (20.00 u) . Wachten op Calu, Dani en Dedidierco om te beginnen eten. Een grote fles cola voor Dedidierco (die had dat meestal wel verdiend en was daar heel content mee, een big super bock (geïmporteerd biertje uit zuid-afrika denk ik voor Calu, de pot piri-piri om het eten wat smaak te geven (nooit zelf geprobreerd maar vrij pittig naar het schijnt) enfin ze hebben er elk één meegenomen naar belgië. Eten, wat klappen, informeren naar de vangsten van de andere boten, afspreken wanneer we de dag erop zouden vertrekken, foto’s en filmmateriaal overzetten naar laptop, Een beetje lachen met de Swa (’t was terug zijn beurt) omdat hij heel de dag gene vis gevangen heeft. Heeft ons trouwens goed liggen gehad want de volgende dag was het niet veel beter…,slapen en wachten tot het tijd was om te gaan vissen.
 
Dag 8 (zevende visdag) – geluk is op
 
Beetrapport : 9.00 u : contact maar gelost, marlijn? I
 
k stel voor : herlees dat van dag 7 nog eens, voeg er 1 beet in de vroege morgen aan toe, voeg er aan toe dat we spaghetti kregen aan boord, dat tonijn nog altijd ‘roef roef’ doet maar zeker geen ‘meuh meuh’ hé Celle ;-) en dat we s’avonds al moesten inpakken omdat we de volgende dag om 7.00 u vertrokken, dus onbijt om 6.00 u. Dat we dat overdekt verblijf en het dagelijks copieus ontbijt moesten achterlaten, nou daar waren we echt het hart van in. De rekening van dat ‘hotel’ hebben we ook betaald : 30 euro per nacht p p en dan al die ‘strelakkes’, colaatjes, ontbijt en avondmaal en we kwamen op bijna 400 euro voor 7 nachten+ eten en drinken p p. Best nog te doen hé. Nu ja als je niets krijgt, betaal je natuurlijk ook niet veel… ofwel zoals Johan Cruijf het zo mooi zei "elk nadeel heb z’n voordeel”. Het geld voor de overnachting kregen we dan nog terugbetaald van Didier (ach ja want we hadden al betaald voor onze kamers in Mindelo. Pittig detail : daar kosten de kamers 55 euro pp dus als je goed kan rekenen verdiende hij 100 per dag door niets te doen. Langs de andere kant, hij kon ook die kamers niet  verder verhuren omdat onze spullen er wel instonden dus tja.) En hou er ook rekening mee dat wij altijd in euro betaalden, wat voor die mensen ginder een mooie bonus van 10%  zuivere winst betekende 1 euro : 110 escudos , maar zij rekenden natuurlijk maar 100 escudos per euro. (op 1 uitzondering na, maar dat lees je de laatste dag) Men wordt het zo gewoon dat ze langs alle kanten van je willen profiteren dat je je er op den duur ook niet meer druk in maakt. En niet vergeten...we hadden onze droomvis gevonden, nagejaagd en gevangen….dus pffft…. weet ge. Nu 4 * 400 euro  = 1600 euro dat we daar achtergelaten hebben... Zeker weten dat het daar achteraf groot feest is geweest! 
 
Dag 9 (achtste en laatste visdag) – nog een wahootje
 
Beetrapport : 12.45 u : wahoo, gevangen door Swa +- 15 kg  10 min
 
Afscheid genomen van ons ‘hotel’ en nog eens goed genoten van het ontbijt. Mhhh… bah. Zo rond 7.00 u waren we aan de boot, voor de allerlaatste keer gevolgd door een horde van die klein mannen. Al ons klein geld bijeengezocht en die gasten nog een laatste keer blij gemaakt. Bij het begin van onze terugtocht onze bemanning ook een mooi ‘extraatje’ gegeven voor het werk dat ze voor ons gedaan hadden. In de vroege morgen nog een beet gehad maar niets, over een redelijke kalme zee teruggevaren naar Mindelo. Net voordat we aankwamen heeft de Swa (ja eindelijk zeg , na 3 dagen mogen vissen J) nog een wahoo gevangen. Wel niet van de allergrootste maar toch nog een respectabel viske hoor. En ook een vrij mooie vis van kleur. Als ze groter worden zijn veel grijzer. Maar allee toch nog even opschudding. Bij het binnenvaren was er wel weer een mooi moment. Het is dus de traditie dat wanneer een schip de haven binnenvaart, het zijn vangst aan de hand van signaalvlaggen bekendmaakt. Aangezien wij 8 dagen uit de haven waren weggeweest, werd dus voor elke gevangen vis een vlaggetje omhoog gehangen. Dat geldt bij C & R als bewijs van de vangst. En ik moet zeggen wanneer ze 8 vlaggetjes van een marlijn mogen ophangen, 4 vlaggetjes voor een speervis en dan een vlaggetje voor de wahoo, voor de goede verstaander zijn dat dus 13 vlaggetjes. Een prachtig zicht om die te zien wapperen hoor. En ik kan u verzekeren dat bij binnenkomst iedere visser toch kwam zien en redelijk jaloers was op onze vangst. Al die boten kwamen daar met 1 of maximum 2 vlaggetjes en wij die daar met versierde kerstboom kwamen binnengevaren( wisten zij veel dat wij 8 dagen weggeweest waren J ). Achteraf is ook gebleken dat van alle boten die naar Sao Nicolau getrokken waren,(en dat was bijna elke vissersboot die enigszins zeewaardig was) wij zeker bij de betere, zo niet de beste boot waren resultaatsgewijs bekeken. 13 vissen(8 marlijnen, 4 speervissen en een wahoo) met in totaal een geschat gewicht van 2 ton! (2000 kg!) Met als toppers eentje van 400 kg en eentje van 350 kg. En iedereen had netjes verdeeld 2 marlijnen en een speervis gevangen. De Swa heeft als toetje nog een wahoo gevangen (voor de eerste keer dat die aan big game fishing gedaan heeft mag die echt niet klagen zeg J) dus hé… iedereen dik tevreden. Bij aankomst in de haven nog iets gaan drinken aan de plaatselijke bar. Awel, dat is waarschijnlijk de beste plaats van Mindelo om iets te gaan drinken, zeer proper en goed onderhouden met heel veel vissers en schippers als klanten. En de prijzen zijn te vergelijken met bij ons in de visclub. Je kon er ook verschillende zaken eten tegen een schappelijk prijsje. Zelfs een portie friet was er te verkrijgen! Wss de beste van Mindelo en zonder twijfel de beste die we tijdens onze vakantie gegeten hebben. Het was daar zalig. De bediening liet in het begin wat te wensen over (wat komen die mannen hier doen dachten ze) maar wanneer onze kapitein er ook aankwam en die dan nog van ons iets mocht drinken was het dik in orde. Ooh jullie kennen Calu?!  Vanaf dan geen probleem meer gehad…integendeel. En je kan er op je gemak de andere vissersbootjes bekijken. Didier is ons dan komen halen (vervoer per taxi) en we hebben ‘s avonds bij Didier gegeten. Calu en Dani hadden we ook uitgenodigd. (en ik ben ervan overtuigd dat Didier ons daar ook voor heeft laten betalen maar dat kan jammer genoeg niet bewezen worden). Enfin goed gelachen, goed gegeten en goed geslapen.  
 
Dag 10 (vrije dag in Mindelo) – ik wil ook een snor
 
‘s morgens niet al te vroeg opgestaan zo rond half 9, rustig ontbijtje genomen en dan hebben we samen eens een wandelingetje door de stad gemaakt. ’t Was redelijk warm dus  ons zeker niet opgejaagd en al slenterend op zoek naar wat souvenierkes maar tja niks te vinden hé. Tot we wonder boven wonder de meisjes tegenkwamen die ons de vorige dag bediend hadden aan de bar. ’t Wil lukken hé in een stad van 120.000 inwoners. Die waren direct enthousiast en zijn met ons mee op zoek gegaan naar een chinees. Jawel ik zeg uitdrukkelijk een chinees want het lijkt precies of die chinezen alle winkels in handen hebben, en zeker alle souvenirwinkels. Enfin wat prullekes gekocht her en der. Ondertussen iets heel zeldzaams tegengekomen, namelijk een eerlijke Chinees. Dit was de enigste die per euro 110 escudo rekende. Ik was ervan overtuigd dat die zich vergist had van prijs en dat we eens geluk hadden gehad…tot de fik er mij op wees dat er nog wel degelijk eerlijke chinezen bestaan. Diene mens, sorry Fik gij (nog) niet ;-)) verdient een medaille. En dan, tja wat doen je dan, ’t is warm en zwoel en van al dat wandelen krijgt een mens dorst hé. Dus wij iets gaan drinken in een zeemanscaféetje gelegen tegenover de haven. Daar hebben we weer goed kunnen lachen want wie van ons vier werd er weer uitgepikt om ‘bedrogen’ te worden waar dat ge bij staat...jawel de Fik. Volgens is het diene zijn snor die dat aantrekt maar alléé. Wat is er namelijk gebeurd, de plaatselijke schone had geen geld meer om te bellen en dienen naar de Fik. Voor dat ge wist wat er gebeurde hup een kussen en lap daar begon het hé. 5 kussen, = 5 euro zei ze. Enfin ze heeft er zeven gekregen en we hebben er achteraf eens goed mee gelachen. Maar in ieder geval de Fik had het toch weer zitten hé de profiteur J. Nu niks gebeurd en wij verder wandelen. En waar komt een mens terecht als hij dorst heeft? In een cafeetje waarvan men weet dat het er goed is hé…dus wij terug naar de bar aan de haven en ons daar voor de rest van den dag geïnstalleerd. Goed gegeten, goed gedronken, ondertussen nog ‘lastig’ gevallen door een of andere Duitse die wist dat ze ons wel kon afzuipen enfin je wordt dat daar dus gewoon hoor. J. En ze verkocht oorbellen. Zelfgemaakt naar het schijnt …of zelf gestolen, wie zal het zeggen…We hebben dan ook onze boot , de ‘Dimeu’ zien binnenkomen, die gaan vissen was met die drie jonge Italianen die ook bij Didier verbleven. Enfin we wisten direct dat het die boot was want de zwarte rook was weer van ver te zien…nog maar eens motorproblemen natuurlijk. En ze hadden toch iets gevangen, een marlijn van 150 kg. Die mannen in de zevenste hemel en diene gast zijn hand stond dus vol blijnen van die vis binnen te halen. De volgende dag hadden ze een dag geboekt maar aangezien de eigen boot weer aan diggelen lag, had Didier een andere (kleinere en wss goedkopere) boot gehuurd…maar die had ’s avonds laat nog niets laten weten dus of dat die mannen nog gevist hebben tijdens hin verblijf???. En wij hebben ook geluk gehad want door de aanhoudende problemen heeft Didier 2 klanten moeten annuleren… Stel je voor ..de dag voor je wil vertrekken een telefoontje met : "srry hoor maar het niet door want de boot is naar de knoppen”. Gelukkig is het ons niet overkomen. Die avond nog eens gegeten in het hotel, afscheid genomen van Dani, De drie ‘jonge Italiener’  en Marco. Ik vraag mij nog altijd af waar Calu gebleven was?…wss nog aan de motor aan het werken J.     En dan de laatste keer overnacht in residencial Alto Fortim, gerund door Didier en zijn vrouw . Bwah dat hotelleke was zo slecht nog niet hoor… Alleen vind ik het wel straf dat Didier z’n vrouw (die er trouwens best mocht wezen) ineens tegen mij begin dat ik toch wat minder cola moest drinken enz…. ja zeg moet ik daar zover van huis gaan???? Dat kan ik thuis ook horen hoor J 
 
 
Dag 11 vertrek naar het ‘zonnige’ België 
 
Inpakken! Op tijd ontbijten want om 8.15 werden we al op de luchthaven verwacht! Didier had voor één (1!) taxi gezorgd…die chauffeur stond met z”n handen in zijn haar want 4 mensen meenemen ok, maar ook nog bagage voor 4 personen? Ik zag hem denken "’t is weer den Didier die me dat gelapt heeft!” Natuurlijk met een paar riemen en zo komt ook daar in Kaapverdië alles wel goed en dus wij naar de luchthaven. Een tip voor diegenen die in ons voetsporen willen treden… hou wat kleingeld over , zodat je nog iets kan nemen uit de automaten..papiergeld nemen ze niet aan. Bij de douane werd ik nu precies uitgekozen…nadat ze alles echt dubbel gecheckt hadden werd mijn naam nog ergens op een blad geschreven…en daar stonden er echt nog niet veel namen op… God weet waarom… Enfin om 10.15 u plaatselijke tijd konden we beginnen instappen in het vliegtuig. De fik had zoals gewoonlijk weer veel chance. Terwijl wij in de bus die ons naar het vliegtuig bracht (zeker 100 m ver!) opeengepropt zaten te versmachten, mocht de Fik als allerlaatste nog net mee met de bus, een grote plaats vlak bij de deur en als toppunt ook nog eens als allereerste in het vliegtuig terwijl wij er nog eens halfuur over deden om onze zitplaatsen te bereiken. Ik zeg het, ’t is die snor die daarvoor zorgt. De vlucht verliep zonder problemen. In Lissabon was het de Marcel die nu in het vizier van de douane liep. Er was iets met zijn riem….is lid van een schietclub en normaal gezien hangt daar een revolver aan J tja … Achteraf zijn we te weten gekomen dat de dag ervoor die aanslag op de marathon van Boston gebeurd was. Natuurlijk dat alle veiligheidscontroles dan extra streng waren. In Portugal er eens goed van geprofiteerd dat er een McDonald’s in de luchthaven aanwezig was. Daarna een spelletje kaarten en hup voor dat we het wisten was het 20.00 u plaatselijke tijd. De laatste 2 uur en half u gingen weer vlot voorbij. Alleen de maaltijden in het vliegtuig viel bij iedereen wat tegen, maar voor de rest weer geen problemen. Eigenlijk straf hoor, ik met mijn geluk nu al 6 keer een vliegtuig genomen en nog nooit problemen gehad! Goed aangekomen op Zaventem, bagage was al eerder uit het vliegtuig dan wij geloof ik. Het feit dat wij een van de laatste vluchten van de dag waren zal ook wel meegespeeld hebben natuurlijk. Ook het vervoer (verzorgd door Jimmy Verwimp) was weer in orde en rond 1.00 uur ’s nachts stonden we met z’n allen gezond en wel weer met onze voetjes op Herenthoutse bodem. Weliswaar wat centjes armer  maar Een ONVERGETELIJK avontuur en een vervulde droom rijker.
 
Aan allen de groetjes van het MVH Ultimate Big Game Fishing Team (François, Marcel, Victor en Raf)… En voor diegenen die de microbe te pakken gekregen hebben en ook eens monsters willen gaan vangen in Kaapverdië, contacteer me gerust voor de nodige tips en mss kan ik wel voor een mooie korting zorgen  => visserkevis@hotmail.be.
Heb ook een paar aanraders  voor wie eens op zielvis of op haaien wil gaan vissen…